Het blijft een lastige dag. Jouw grootste angst, om er niet meer te zijn. En dat is precies de pijn die wij nu ervaren bij alles wat het leven mooi maakt: je bent er fysiek niet meer bij. Dankbaar blijven we zeker voor de herinneringen die we samen maakten. Je wás er echt, een echte gezinsman, die de boterhamtrommels ‘s morgens klaar maakte. Die vond dat ook pubers zich creatief en actief moeten ontwikkelen, tegen wil en dank. Maar, het goede voorbeeld gevend in Klimbos Berg en Bos, moest je het afleggen tegen die jeugdige snotapen. Gezinsvakantie op een camping. Koken op een gasstelletje in het spannende berggebied in de Haute Provence. Samen deden we ons uiterste best verveelde puberstemming te doorbreken en gezelligheid en sportiviteit te creëeren. Ondertussen bleef je graag dingen doen met je eigen volwassen zonen die volop hun leven aan het vormgeven waren en bij hun wel en wee betrokken. Er is nog veel meer. Voor dit, en ál het andere lieve Hans, hoop ik dat je, dwars door alle dimensies heen, mijn dankbaarheid kan voelen 
