Het is eind september 2013. Er waren weer wat chemo’s geweest in Duitsland. Dat ging een half jaar lang volgens een moordend schema: Eén week verblijf in het ziekenhuis. Eén week thuis maar flink beroerd. Dan een week… LEVEN!
In één van die LEEF! weken reden wij opgetogen naar Groningen om daar te logeren bij de andere aanstaande opa en oma. Kyan zou een aantal weken later geboren worden. We zouden daar logeren, lekker uit eten gaan en Hans en Albert zouden het concert bezoeken van Joe Bonamassa in de Oosterpoort. Dat was genieten voor die twee. Hans werd halverwege het concert onwel en lag ineens met zijn hoofd op de schouder van Albert. BHV-er kwam langs, even bijkomen in de hal en weer terug! Om nog even verder als een gek te genieten!
23 Oktober 2013. Kyan werd geboren, we waren trots en blij… Een maand later gingen de kersverse grootouders helemaal los. We zijn toen met zijn vieren nog naar Beth Hart geweest. Ook in de Oosterpoort in Groningen. Wauw! En naar Rome… En naar Oerol… wat we tot Hans zijn “overwinningsweekend” doopten. De doktoren hadden namelijk hooguit één jaar overleven voorspeld. Hij zat er toen al 2 maand overheen. We hebben ongekend genoten en waren ongemerkt vrienden geworden. En dat bleef.
Echte vrienden. Hans schreef erover in zijn boek: “Nooit meer de ouwe”:
VRIENDSCHAP
“Er gewoon altijd zijn
ook als je weg bent”
VRIENDSCHAP
“is goedaardig
en kan ontzettend lang duren”