…Lieve Hans, jij bent…. nu
nog steeds!
In ons hart
dichterbij dan ooit
Wat jij voelde voelen wij nu ook…. Leven is nu!
Aan het eind van ons bestaan zijn wij eindeloos, los van tijd en ruimte
zijn wij weer één met jou
Schaakgedicht
Tijdnood
Onverbiddelijk glijden de seconden weg.
De stelling vraagt om een zet.
Het gedicht vraagt om dat ene woord.
Zetdwang, schrijfpijn.
De beste zet zit heimelijk verborgen.
Als onderdeel van een groter plan.
Gebonden aan het juiste moment van openbaring.
Getriggerd door de actie van die ander.
Het ware woord dient zich niet aan.
Het moet ontdekt, bevrijd worden.
Gedachten worden woorden.
Woorden worden verhalen.
En purist zoekt onverstoorbaar verder.
Verder, voortdurend schavend.
Op zoek naar volmaaktheid.
Terwijl de tijd dringt, aandringt.
Zesdaagse, schrijfpijn, tijdnood.
De tijd doodt, zuiverheid sterft.
De purist gaat ongemerkt door zijn vlag.
Maar vervolmaakt in stilte zijn werk.
HANS NOORDA
Take the moment and make it perfect…
Twee jaar verder…
Vanaf het moment dat Hans ziek werd leerde hij zichzelf maar ook zijn omgeving dat vooruitblikken weinig zin heeft. Voor wie liefheeft, is missen nu en levenslang.
Don’t wait for the perfect moment, take the moment and make it perfect.
Ik mis je !
…..
‘ Missen? ’
‘ Missen. Je weet toch wel wat dat is? ‘
‘ Nee’ zei de eekhoorn.
‘ Missen is iets wat je voelt als iets er niet is.’
‘ Wat voel je dan? ’
‘ Ja, daar gaat het nou om. ‘
‘ Dan zullen we elkaar missen.’ zei de eekhoorn verdrietig.
‘ Nee,’ zei de mier, ‘want we kunnen elkaar ook vergeten.’
‘ Vergeten! Jou?! ’ riep de eekhoorn.
‘ Nou,‘ zei de mier, ‘schreeuw maar niet zo hard.’
De eekhoorn legde zijn hoofd in zijn handen.
‘ Ik zal jou nooit vergeten.‘ zei hij zacht.
‘ Nou ja,’ zei de mier. ‘ Dat moeten we nog maar afwachten. ‘
‘ Dag! ‘
En heel plotseling stapte hij de deur uit …..
… De eekhoorn begon hem onmiddellijk te missen.
‘ Mier,‘ riep hij, ‘ik mis je!’ Zijn stem kaatste heen en weer tussen de bomen.
‘ Dat kan nu nog niet! ‘ zei de mier. ‘ Ik ben nog niet eens weg! ‘
‘ Maar toch is het zo! ’ riep de eekhoorn.
Uit ‘Missen’ van Toon Tellegen
Oh wat zou je trots zijn!
Kyan Noorda, de stamhouder
Kyan werd geboren op 23 oktober 2013
.
De zoon van de oudste zoon (Roelof Richard Marc Noorda) van de oudste zoon (Johannes Dirk Noorda) van de oudste zoon (Robert Simon Noorda) van de oudste zoon (Symon Noorda) enz.
Hans was door het dolle heen dat het hem gegeven was om de geboorte van zijn kleinzoon mee te kunnen maken. Geen barensweeën maar wel allerlei andere chemo-ellende: hier deed hij het voor!
Deze bijzondere foto is genomen op Hans zijn afscheid van Kentalis op 15 mei 2015. Kyan was zijn grote troost. Hans benadrukte in zijn speech: “Ik neem afscheid van werk. Ik neem geen afscheid van mensen!”
Afscheid nemen van de mens die Hans was viel de familie zwaar. Geen wonder. Afscheid nemen doen we dan ook niet. We kregen hulp van… Kyan. Dit is de blauwdruk, het bewijs, dat je mee mocht nemen op jouw reis die je vervolgd aan de andere kant van dit bestaan:
Aan de binnenkant van jouw kist zit dit bewijs en onze levenslange groet. Het handje van jouw lieve, allerliefste Kyan.
Hans, voor jouw Kyan wordt heel goed gezorgd door allerlei lieve mensen die veel om hem geven: vader Marc, moeder Rodi, de oma’s en de opa’s. En we weten zeker dat ook jij voor ons een oogje in het zeil houdt. We blijven naar jou uitzien en jouw zorg wordt door ons gevoeld en met warmte overgedragen!
Ik zal er voor je zijn
Het is eind september 2013. Er waren weer wat chemo’s geweest in Duitsland. Dat ging een half jaar lang volgens een moordend schema: Eén week verblijf in het ziekenhuis. Eén week thuis maar flink beroerd. Dan een week… LEVEN!
In één van die LEEF! weken reden wij opgetogen naar Groningen om daar te logeren bij de andere aanstaande opa en oma. Kyan zou een aantal weken later geboren worden. We zouden daar logeren, lekker uit eten gaan en Hans en Albert zouden het concert bezoeken van Joe Bonamassa in de Oosterpoort. Dat was genieten voor die twee. Hans werd halverwege het concert onwel en lag ineens met zijn hoofd op de schouder van Albert. BHV-er kwam langs, even bijkomen in de hal en weer terug! Om nog even verder als een gek te genieten!
23 Oktober 2013. Kyan werd geboren, we waren trots en blij… Een maand later gingen de kersverse grootouders helemaal los. We zijn toen met zijn vieren nog naar Beth Hart geweest. Ook in de Oosterpoort in Groningen. Wauw! En naar Rome… En naar Oerol… wat we tot Hans zijn “overwinningsweekend” doopten. De doktoren hadden namelijk hooguit één jaar overleven voorspeld. Hij zat er toen al 2 maand overheen. We hebben ongekend genoten en waren ongemerkt vrienden geworden. En dat bleef.
Echte vrienden. Hans schreef erover in zijn boek: “Nooit meer de ouwe”:
VRIENDSCHAP
“Er gewoon altijd zijn
ook als je weg bent”
VRIENDSCHAP
“is goedaardig
en kan ontzettend lang duren”
“Buiten onze gedachten is geen tijd”
Immer gerade aus
München 7 juli 1974.
Het is kwart over 4 ‘s middags. De Duitsers vieren massaal hun onterechte overwinning op een fantastisch Oranje dat met totaalvoetbal de wereld heeft verbaasd. Duitsland is wereldkampioen voetbal. Hans is in tranen door zoveel onrecht. Ik ben in tranen door zoveel onrecht. Hoewel we toen nog niet op de hoogte waren van elkaars bestaan deelden we hetzelfde verdriet. Bij beiden ontwikkelde zich een mild trauma en weerzin tegen “De Duitsers”
Zwolle, medio augustus 1991.
Hans kwam de Enkschool binnen als nieuwe collega. We werden al snel meer dan gewoon collega’s. Hans was niet een doorsnee onderwijzer. Hij voldeed niet aan het oligate plaatje. Een uitermate betrokken persoon. Die omschrijving doet hem recht. Betrokken bij de leerlingen, de ouders, maar ook de collega’s. Zijn liefde voor het spelletje met de bal en met name Ajax smeedde een band tussen ons. Okay, eerlijk toegegeven, in zijn liefde voor het schaakspel kon ik hem niet volgen. Maar Cruijff was voor ons beiden een onaantastbaar icoon. Een held en voorbeeld. Ons orakel. We hebben samen vele uren doorgebracht zowel binnen als buiten de school. Ik ging mee naar het voetbalveld om zijn zoon te kunnen zien spelen. Van onderwijzer naar trotse vader.
Meppel, medio juni 1994.
De werkweek was weer een aanslag geweest op de gezondheid van de begeleiders. Natuurlijk was overmatig drankgebruik mede oorzaak van onze malaise. Ik bracht Hans terug naar Meppel. Hoofdpijn en lamlendigheid waren troef. Op de afrit naar Meppel-Noord stond een Duitse vrachtwagen. De chauffeur was de weg kwijt. Net zoals ons maar dan anders. Hij wilde naar Utrecht. In dat geval moest de beste man omkeren en zuidwaarts zijn reis voortzetten. “Utrecht? Immer gerade aus!” loog Hans en ik knikte instemmend. “Danke sehr!”, bedankte de man ons en reed vastberaden en opgelucht richting noorden. Wij hadden eindelijk wraak kunnen nemen voor het smadelijke verlies in 1974.
Apeldoorn 2014.
Ik ben op bezoek bij Hans. Het is prachtig weer en de tuin staat in volle bloei. Hans voelt zich slecht vandaag. Hij heeft pijn en is verdrietig. Hij vertrouwt mij toe vreselijk bang te zijn. “Ik ben geen echte kerel!”, zegt hij. Hans is in tranen door zoveel onrecht. Ik ben in tranen door zoveel onrecht. We kennen elkaar door en door.
24 februari 2016.
Vandaag zou Hans 56 zijn geworden. Het heeft niet zo mogen zijn. Lieve Hans. Mocht je die chauffeur tegenkomen? Biedt hem dan onze welgemeende excuses aan. En je weet het hè? Immer gerade aus. We spreken elkaar. Het ga je goed.
Guus Zuiderbaan
“Many people walk in and out of your life
Only true friends will leave footprints in your heart”