Toen ik 8 jaar was had ik geen vaderfiguur om me heen, geen rolmodel en geen superheld. Ik moest op de harde manier ondervinden dat het niet vanzelfsprekend is dat een vader onvoorwaardelijk voor je klaar staat. Toen ik 10 jaar was pakte jij mijn hand vast en je liet hem nooit meer los. Mijn vertrouwen won je direct, omdat ik leerde dat iemand van ander bloed een vaderrol op zich kon nemen uit onvoorwaardelijke liefde. Zonder enige twijfel en zonder enige vorm van eigenbelang. Je was een gever en geen nemer. Inmiddels ga ik 9 jaar door het leven zonder mijn échte (bonus)vader, beste vriend en grote voorbeeld. Onder het genot van Lord of the Rings muziek schrijf ik deze tekst om stil te staan bij de unieke persoonlijkheid die je had. De filmreeks van Lord of the Rings hebben we tientallen keren samen bekeken. Ook al waren vele keren overbodig en had je vaak je laptop op schoot, was het iets wat we beiden heel mooi vonden en iets wat ons verbond. Iets om samen tijd door te brengen, iets wat voor mij het meest waardevol was.
Je leerde me schaken, voetballen, normen en waarden, gedisciplineerd zijn, op tijd komen, het belang van geven en liefde tonen, respect hebben en dankbaar zijn voor het kleine. Ook leerde je me dat het leven als man enorm zwaar en verantwoordelijk kan zijn. Je leerde me om potentie maximaal te benutten. De koe volledig leeg te melken. Niet genoegen te nemen met matig. Als ik een 7 had behaald, vroeg je altijd: “waarom geen 10?” De opmerking was weliswaar met een knipoog, maar er zat een duidelijke en subtiele boodschap achter. Je was streng en kritisch. Het was niet altijd leuk, maar naar eigen zeggen kon je niet anders. Zo was je immers ook zelf opgevoed.
Achteraf gezien was het precies wat ik nodig had. Sterker nog; je wist vaak de juiste knoppen in te drukken om me beter te laten presteren. Je was mijn trainer op voetbal. Lekker makkelijk op mijn favoriete positie (centraal middenveld) voetballen dacht ik zo. Dat viel even vies tegen. Ik begon op de bank. Zwoegend voor een plek in het elftal kwam ik op het middenveld terecht. Bij elke fout kreeg ik een oorwassing. Je wist dat de bijnaam ‘Flipse’ me enorm frustreerde. Je schroomde dan ook niet om me met die bijnaam flink op mijn fouten te wijzen. Het woord ‘Flipse” ging door merg en been. Gelukkig triggerde het mijn been ook. Ik ging er namelijk extra meters door afleggen, wat enorm belangrijk en bevorderlijk was voor mijn spel. Dit resulteerde in een overstap naar het D1 elftal.
Als ik terug kijk naar die tijd mis ik je zoals de woestijn de regen mist, maar het doet me goed dat dankbaarheid het verdriet overheerst. Dankbaarheid is het overheersende gevoel dat ik 10 jaar van je nabijheid heb kunnen leren en genieten. Waar je ook bent, ik weet dat het je goed gaat. Dat je rust hebt en dat je ook weet dat het mij goed gaat. Houd je taai makker.
Nathan, alias Flipse
