nog steeds!
In ons hart
dichterbij dan ooit
Wat jij voelde voelen wij nu ook…. Leven is nu!
Aan het eind van ons bestaan zijn wij eindeloos, los van tijd en ruimte
zijn wij weer één met jou
Wie het boek van Hans: “Nooit meer de ouwe” leest krijgt enorm respect voor de stromen aan gedachten die Hans had.
De aanleiding vormde zijn ziekte. Hans heeft 4 jaar en 4 maand gevochten om de ziekte kanker de baas te worden. Hij ging tot het uiterste om zijn kansen te pakken om volledig te herstellen. In april 2010 werd de diagnose “kanker op de tongbasis” vastgesteld met uitzaaiingen naar zijn halsklieren. Zijn kans op volledig herstel werd op 50% ingeschat. Gedachten vonden het papier, als uitlaadklep
Gedachten-gedichten zoals Nico Dijkshoorn ze schreef: Hij liet zich erdoor inspireren. Doodeerlijke breinspinsels, soms wreed, soms verrassende vondsten, zonder omhaal en krullen. Het werd ons gezamenlijke uitlaatklep omdat ik erbij schilderde en er foto’s en illustraties bij zocht. Samen met Hans heb ik hier heel wat uurtjes in gestopt. Ik leerde nieuwe kanten aan Hans kennen: heel veel vuur, creatief vermogen en vooral…. een inmense hoeveelheid MOED.
Het boek kreeg de titel: Nooit meer de ouwe. Hans wilde dat zijn ziekte hem wat gáf, in plaats van dat het hem zou breken.
Hij moest er zóveel voor doen en voor laten. Hans zocht niet alleen bij reguliere artsen verbetering maar ook bij aanvullende geneeswijzen als homeopathie, en orthomoleculaire inzichten. En hield hij zich aan een gezond eetpatroon. Dolgelukkig waren wij over de eerste overwinning: in november 2010 waren er op de scans geen onrustige cellen te ontwaren. De wens om te trouwen was toen al geboren. Dit deden wij in de zomer van 2011 op Ameland.
Toch vormde zich opnieuw een zwelling in de hals en in april 2013 werd duidelijk dat de ziekte terug was. In deze fase kon hij het introverte, innerlijke werk van zijn gedachten meer naar buiten brengen. Aan de remedies werd ook meditatie via hart-coherentie en yoga-nidra gevoegd. Hans opende zich en vele vriendschappen en contacten werden geboren. Het is akelig en enorm verdrietig dat Hans het niet heeft gered. Hij wilde daar niet mee rekenen. In elk geval wist hij het maximale te halen uit zijn “bonustijd”
Het feit dat hij niet opgaf, laat een onuitwisbare indruk achter. Met hart en ziel heb ik meegestreden. Ik weet voor altijd, dat ‘leven’ iets anders is dan: voorbij-leven. Ten volle leven is wat anders is dan je druk maken. Het leven wil beleeft worden, en ik leerde van Hans om dit tot in de diepste vezels van mijn lichaam te doen. Met in het vooruitzicht hem ooit weer te zien. Wij zijn beide rijker geworden.
“Kies altijd voor volle zee”
Voor altijd de jouwe,
Elly
27 januari 2015