Herinnering van Eva. Hans noemde zichzelf een “nepvader” en Eva was zijn”nepdochter”. Iedereen wist dat hij dit liefkozend bedoelde.
Vijf jaar geleden heb je een hele hoop bijzondere, gekke, ontroerende, ironische en mooie herinneringen nagelaten Hans. Natuurlijk voel ik ook verdriet, want wat had ik nog graag jouw adviezen willen horen als ik weer eens met iets in de knel zit. Maar ik voel vooral veel dankbaarheid voor wat je hebt betekend in mijn leven.
Om de plek van Hans bij Elly, Nathan en mij te kunnen begrijpen, moet je weten dat een gezin niet compleet is zonder liefde – die had jij heel veel voor Elly, en voor Nathan en mij ook in de zin van onvoorwaardelijke steun – maar je moet ook weten, dat een stiefvader met twee pubers lang niet altijd een makkelijke combinatie was. Des te meer bewondering heb ik voor hoe je in het leven stond en hoe je met jouw humor vele levenslessen hebt overgebracht.
Het gebeurt mij regelmatig dat jouw stem op een onverwacht moment te horen is in mijn gedachten. En wat kan ik dan lachen om de verrassende, eerlijke en soms confronterende dingen die je zei. ‘Heb je dat nou nóg niet gedaan!? Het is verdorie al víér uur!’ riep jij ontzet uit, als Nathan of ik van jou een klusje moest doen en het op dat moment kwart over drie was. Jij overdreef expres over de tijd, want je hield niet van lanterfanten. Maar belangrijker; je wilde ons bijbrengen dat we onze verantwoordelijkheid nemen voor wat we moeten doen. Dat is je gelukt, moet ik toegeven. Het gebeurt mij vaak, soms zelfs dagelijks (!) dat ik op de klok kijk en jouw stem door mijn gedachten schiet: ‘het is verdorie al vier uur!’. Dat is voor mij het seintje dat ik mijn schouders eronder zet en mij focus om mijn taak voor dat moment af te maken.
‘Je moet alles eruit halen, wat erin zit!’ was ook een uitspraak die regelmatig door het huis klonk. Bijvoorbeeld toen ik in groep acht een spreekbeurt moest voorbereiden over websites maken. Jij bleef doorgaan met vragen stellen over het onderwerp en spoorde me aan om te zoeken op internet totdat ik de antwoorden wist op jouw vragen (die ik maar lastig vond). Toen ik dacht dat het klaar was, opperde jij om een powerpoint te maken en deze ook nog eens 30x voor alle klasgenoten te printen. Ik verklaarde je voor gek, want niemand uit mijn klas deed dat zo! Dat was voor jou júist de reden om het wel zo te doen. Jij had een soort eeuwige honger naar kennis en alles wat onbekend, ongewoon of niet gangbaar was, vond jij des te meer interessant.
Zo had je een ietwat vreemde muzieksmaak, Nathan en ik noemden het ‘rare circusmuziek’. Waar jij dan oprecht verbaasd over was, want jij vond het heel knap wat die muzikanten konden – jij was altijd op zoek naar iets unieks. En daar wilde je anderen het liefste ook nog mee enthousiasmeren, waardoor het huis regelmatig werd gevuld door didgeridoo-klanken en ik mee werd gesleept naar een djembé-workshop.
Toch hadden we soms verrassende raakvlakken. Ergens is onze muzieksmaak overeen gekomen, want we zijn in 2008 samen naar Joe Satriani geweest. Die kon geweldig goed gitaar spelen. We stonden op een mooie plek vooraan, waar de muziek iets te goed te horen was. Hoewel ik niks van jou verstond, door de harde muziek, raakte je maar niet uitgepraat over hoe fantastisch je Satriani vond. Deze herinnering vind ik heel waardevol, niet alleen omdat de muziek een gedeelde passie was, maar ook omdat jouw enthousiasme in dat moment heel kenmerkend is voor jou.
Vond jij iets geweldig, dan liet je dat blijken. Maar vond je iets drie keer niks, dan liet je dit óók duidelijk blijken. In een huis met twee pubers verliepen de gesprekken niet altijd vredig en soepel, maar mondden ze ook regelmatig uit tot een (stevige) discussie. Maar dit werd altijd – ja, altijd! – uitgepraat. En de preek werd dan afgesloten met onze ‘speciale’ high five: Nathan (want die werkte zich ook weleens in de nesten) of ik tikten met onze wijsvinger tegen jouw handpalm. En dan was het klaar en was het zand erover.
Jij was behoorlijk eigenwijs, maar het ging je absoluut niet om het gelijk hebben. Je had altijd een reden of een les die je duidelijk wilde maken en ook al was ik het er niet altijd mee eens op dat moment, later begreep ik jouw goede bedoelingen maar al te goed.
Gelukkig ging een preek vaak genoeg gepaard met humor. Ik heb nog een kaart die jij mij gaf na zo’n discussie. Je wilde, zoals je daarop schreef: ‘dat het gewoon weer gewoon weer gewoon weer gewoon weer gewoon wordt’. Er was daar in de winkel vast geen toepasselijke kaart voor, want je koos een verjaardagskaart. Voorop stond ‘het is weer zover’. En binnenin: ‘jij bent jarig!’. Daar had je maar iets tussen geschreven: ‘jij bent echt nog niet jarig!’. Waarop de kaart ineens heel ironisch werd.
Niet altijd in woorden, maar vooral in gebaren kon jij heel duidelijk jouw steun laten blijken. Ik herinner me dat jij en mama een fietstocht van 40(!) km hadden bedacht. Aanvankelijk heb ik lopen klagen, ik was elf of twaalf en ik vond dat mijn korte beentjes dat niet aankonden. Het klagen bleek geen enkele zin te hebben, maar je moet er wel doorheen. Met jouw hand op mijn rug gaf jij die laatste kilometers telkens een stevige duw. Een letterlijke, maar ook figuurlijke duw in de rug. Motiveren daar was je heel goed in!
Het is heel helpend, fijn, troostend en soms ronduit vermakelijk om de andere verhalen te lezen die geschreven zijn over jou door mensen die dichtbij jou staan. Zoveel ideeën over het mindmappen, het onderwijs, inzichten over het leven. De manier waarop je als voetbaltrainer anderen hebt geïnspireerd, door in te zetten op kwaliteiten. Jouw kennis over autisme en vooral jouw grote enthousiasme over het werken met kinderen die autisme hebben, dit heeft mij ook geïnspireerd. Als er een goed boek over autisme was, liet jij mij deze lezen of je bracht een goede film in over autisme toen we een tijdje een wekelijkse filmavond op vrijdag hielden. Je zou het vast heel leuk hebben gevonden dat ik me nog steeds verdiep in autisme en er net als jij, ook mijn werk van heb gemaakt.
Ik kan nog een tijdje doorgaan over de herinneringen die me nog altijd bijblijven aan jou, want die wil ik levend houden, maar of ik er nu aan terugdenk, door foto’s blader of het met anderen over jou heb, één ding is zeker en dat is dat al deze herinneringen sterk blijven.
En zoals jij altijd zei, dat ga ik doen: ‘Hou je taai!’
Het is zo bijzonder om jouw trekken terug te zien in dit nieuwe wereldwonder! Je mag als hij iets groter is een blauw truitje dragen, gemaakt van jouw mooie blauwe vest, die je zo graag droeg en heel mooi stond:
